Czy to jest przyjaźń, czy to jest kochanie?

Kij w mrowisko

Gdzieś na blogach znajduję dyskusje dotyczące tego, że przyjaciel nie może być jednocześnie kochankiem, że to nie idzie w parze, że to się nie godzi, że jest wręcz karygodne. 

Nie wypowiadam tam swojego zdania. Ale ja wiem, że to jest możliwe i że to nikogo nie umniejsza, nie odziera z szacunku ani do drugiej osoby ― męża czy żony, ani co ważne do siebie samego. Nikogo nie krzywdzi, daje szczęście, większe możliwości i pozwala szerzej spojrzeć na wiele spraw. 

Przyjaźń, tak jak miłość, ma niejedno oblicze. Czasem nie wiesz nawet, czy to przyjaźń czy miłość, bo przecież przyjaciela też darzysz miłością.
Do kochania z przyjacielem jednak trzeba dojrzeć, odważyć się na to i otworzyć. Spojrzeć inaczej. Pełnia życia. Różnorodność. Ciekawość. Nowe doświadczenia. 

Na jednym z zaprzyjaźnionych blogów w komentarzach ― niestety już nie mogę sobie przypomnieć na którym ― znalazłam trafny i dowcipny opis tego, dlaczego z kimś innym niż twój stały, stary partner jest lepiej. Otóż:

Inny ma przewagę, bo jest nowy. Bo jest kisiel w majtkach bez większych starań z jego strony. Nawet, jeśli później miałoby się okazać, że "własny" jest technicznie 1000% razy lepszy i że od początku tak naprawdę był. "Nowy" podczas pocałunku potrafi doprowadzić do drżenia i jęków, które ze "starym" pojawiają się w okolicach orgazmu. Poza tym nie masz w pamięci jego brudnych skarpetek, które trzeba było załadować do automatu, podniesionej klapy w toalecie, o którą toczysz stałe boje i innych mniejszych i większych przestępstw pojawiających się w związku. "Nowy" nie pyta, co na obiad, on na obiad, kolację i może nawet na śniadanie chce się z tobą pieprzyć, a w przerwach nie rozmawiacie o rachunkach, stukach w samochodzie i liście zakupów. Oczywiście generalizuję i przerysowuję nieco, ale... "nowy" ma tę przewagę, że w zetknięciu z nim hormony buzują jakby nagle zwariowały i gdyby trzeba było to można by spróbować majtki ściągnąć przez głowę ;-)

To uzasadnienie mówi w ogóle o tym, dlaczego posiadanie kochanka/i jest takie ekscytujące. Zgadzam się z tym wszystkim, z wyjątkiem ostatniego stwierdzenia, bowiem ktoś zauważający coś więcej w życiu niż tylko koniec własnego nosa, tych majtek przez głowę nie ściągnie.

I teraz: 

Dlaczego, skoro to takie piękne nie przeżyć tego z kochaną osobą, czyli przyjacielem? Dlaczego masz nie dać szczęścia tej osobie, jednocześnie to szczęście otrzymując? 

Ale potrzebne jest tu jednak oddanie i empatia oraz cecha główna ― mądrość. 

Dlaczego nie zrobić tego z przyjacielem, skoro on też tego chce? Jest bezpieczny w sensie zdrowotnym, znasz go dobrze, więc wiesz z kim się bzyka. Masz przeto pewność, że nie wniesiesz do swojego związku żadnej francy i że ten ktoś nie będzie dążył/a do rozwalenia twojego życia. Raczej cię wesprze, podtrzyma, zmotywuje.

Jesteś pewien/na swojego przyjaciela, wiesz zatem, że jeśli wam seksualnie nie wyjdzie, nie będzie kontynuacji, ale przyjaźń pozostanie, inna, całkiem prawdopodobne, że większa i głębsza niż wcześniej, bo poznacie się jeszcze z innej strony.
Jest również sprawa spotkań. Kiedy ktoś cię kręci myślisz o nim/niej, tęsknisz, nie możesz bez niego/niej żyć. Z przyjacielem można się widywać "oficjalnie". Oczywiście trzeba tu mądrej taktyki, ale motywująca adrenalina się wydziela i stymuluje, zarówno podstawowy związek jak i ten przyjacielski. Można tak trwać latami.

Czy to nie jest racjonalne podejście do sprawy?