Spełnienie

Nie piszę od jakiegoś czasu, bo napawam się swoim szczęściem. 

Mogłabym pewnie je opisywać, ale boję się, że pryśnie. 

Czy słowa w ogóle potrafią oddać te niesamowite odczucia? 

Zresztą... czy ktoś uwierzyłby mi, że to jest możliwe...? 

Bo czy możliwe jest spełnianie swoich cielesnych marzeń w wieku pomenopauzalnym? Okazuje się, że tak. Okazuje się, że nigdy nie jest za późno, jeśli się ma odwagę próbować. Ale bez wątpienia trzeba też mieć szczęście, żeby to się spełniło.

Internet ― bez niego już w dzisiejszych czasach trudno sobie wyobrazić życie. To medium umożliwiło nam spotkanie się. Bez internetu nie mielibyśmy takiej szansy. Dla nas obojga jest to coś niesamowitego od pierwszego kontaktu (oczywiście po wcześniejszej wymianie mejli). 

On pozwala mi się spełniać za każdym razem inaczej, przyjmuje wszystkie moje innowacje, wszelką moją inicjatywę z zachwytem i podziwem, wyrażając swoje zdziwienie, że można wcielić w czyn to, o czym do tej pory tylko czytał. 

Twierdzi, że to jest prawdziwy seks tantryczny. 

Może i tak, nie znam się na tym za bardzo, nie zagłębiałam się aż tak w ideologię Wschodu jak on. 

Jemu bliskie są tajemnicze wschodnie rytuały, jest ich fascynatem, uprawia gimnastykę i pracuje nad sobą nieustannie, dlatego jest taki zrównoważony, sprawny i spokojnie dotrzymuje mi kroku.

I jest cudowny ― niezwykle czuły i do tego wdzięczny za to, że jestem, bo beze mnie nigdy tego by nie doświadczył...