Obnażenie

Czy zapeszyłam pisząc we wrześniu post o tym, że jestem szczęśliwa?
Zastanawiam się nad tym w tej chwili, po rzuceniu okiem na podtytuł niniejszego bloga.


Przypomniało mi się, że napisałam niedawno coś takiego, że cieszyłam się tamtymi rzeczami. 
Czy to było potrzebne? Lepiej było cicho siedzieć i nie chwalić się swoim szczęściem? Czy należało zachować się jak większość ludzi, żeby nie zapeszyć? 
Może. Ale już nie pora żałować róż, kiedy płoną lasy. Zwyczajnie - zacznę chyba pisać innego bloga. Może bardziej teraz się ludziom przyda współodczuwanie w chorobie. Będzie to pewnego rodzaju wolontariat. Zawsze chciałam pomagać bliźnim.
Dlatego darujcie mi, że nie będę na razie pisała. Mam teraz ważniejsze sprawy niż seks, choć niewątpliwie będzie mi brakowało moich ulubionych początków dnia. 
Nie wypieram się jednak seksu niczym żaba błota. Będę go pewnie uprawiać dla mojej higieny psychicznej ku uciesze kochanków. Mój Naj jest najlepszym spowiednikiem, a Pierwszy - prawdziwym przyjacielem.
Zajrzę tu tylko czasami, żeby sprawdzić, czy ktoś z Czytelników za mną tęskni...? Czy może napisał do mnie jakiegoś mejlika...?
Jest mi coraz trudniej, z każdym dniem. A mój mąż - co za paradoks! - mówi, że on nie ma problemu z tą swoją chorobą, jakby to było zapalenie zatok... Ja, natomiast, miewam trudne chwile, bo życie mi się przewróciło na lewą stronę, bo on jest coraz gorszy i słabszy. I wożenie go na zabiegi itd. I te wybory (dotyczące leczenia, wytyczenia drogi), których trzeba na tym etapie dokonywać codziennie lub kilka razy dziennie. I rozmowy z ludźmi, którzy dzwonią, pytają się co nowego i jak on się czuje.
Jestem pewna, że to wszystko jest mi/nam na pewno do czegoś potrzebne, tylko ja jeszcze nie wiem do czego...